“ 30 Jaar geleden zag ik m alleen op vakantie in Spanje, 20 jaar geleden speciaal ervoor naar de Biesbosch, 2 jaar geleden nog zeldzaam in het Lauwersmeergebied en nu iedere dag een Cetti's Zanger! ”
Datum: 28 mei 2023
Mijn vriendin had het er al jaren over. Ooit wilde ze nog eens naar een concert van Bruce Springsteen. Toen vorig jaar begin juni de voorverkoop begon voor 3 concerten, een jaar later, zat ik er dan ook helemaal klaar voor achter mijn laptop.
Kwart voor 10 in de ochtend kon je in de virtuele wachtrij plaatsnemen. Bliksemsnel klikte ik op de enter knop en zag tot mijn schrik, dat er toen al 70.000 wachtenden voor mij waren.
“Dat bestaat niet”, dacht ik meteen. Maar goed, om 10 uur begon langzaam de rij korter te worden.
Erg langzaam, want om 11 uur waren er nog 35.000 voor mij. Stijf staand van de koffie, was ik weer een uur later eindelijk aan de beurt. Ik kon een plek in het stadion uitkiezen, het aantal kaarten bestellen….maar daarna liep alles vast. Na wat googelen werd duidelijk dat bij Ticketmaster de boel in de soep was gedraaid. Na nogmaals een paar keer inloggen, wist ik dat ik er niet doorheen ging komen. Er zou een nieuwe dag komen voor de voorverkoop. Een dag later hoorde ik van iemand die lid was van de fanclub, dat zij de dag voor de eerste voorverkoop al kaarten hadden mogen kopen via een speciale email link. Die link was als een lopend vuurtje rond gegaan, ook onder personen die geen fanclub lid waren. Daardoor was het eerste Arena concert eigenlijk al was uitverkocht, nog voor de landelijke voorverkoop zou beginnen. En die liep ook nog eens in het honderd.
Op de nieuwe datum zat ik wederom klaar om 10:00 uur voor een nieuwe poging.
En weer kwam ik in een ellenlange wachtrij. Na een paar uur was ik aan de beurt, maar waren de kaarten inmiddels op, alles was stijf uitverkocht. Ik baalde natuurlijk als een stekker, want ik zag een prachtig verjaardagscadeau voor mijn vriendin in rook opgaan.
Ik begon driftig te googelen op kaarten en kwam terecht op een doorverkoop site.
Op tv had ik eens gezien hoe die te werk gaan. In een zaaltje zitten allemaal ingehuurde jongeren achter een laptop, met in de hand een stapeltje creditcards. Als bezetenen proberen zij zoveel mogelijk concertkaartjes te bemachtigen. Tja en die worden dan weer voor veel duurder doorverkocht aan personen, die net als ik, achter het net gevist hadden.
Ik weet, uit ervaring, dat de Amsterdam Arena zo’n beetje de slechtst klinkende plek op aarde is om
naar muziek te gaan luisteren, dus ik wilde liever geen tribune kaarten, ergens achteraan.
Er werden op de doorverkoop site nog 6 tickets aangeboden voor de zogenaamde ‘Golden Circle’.
Dat is een afgeschermd vak vooraan bij het podium. Maar die zijn natuurlijk ook het duurst.
Ik besloot er nog eens over na te denken, maar toen ik een uur later weer keek, waren er nog maar 2 kaarten beschikbaar. Het was nu of nooit. Ik checkte de betrouwbaarheid van de aanbieder nogmaals. Afgezien van het feit dat mensen de tickets te duur vonden, leek het verder goed te komen. Er waren geen klachten, dat de kaarten niet werden geleverd of dergelijke andere horror scenario’s. Ik besloot niet langer te aarzelen en boekte 2 Golden Circle tickets voor Bruce Springsteen & The E street band op 27 mei 2023.
Zelf heb ik een haat liefde verhouding met Springsteen. Begin jaren tachtig hoorde ik pas voor het eerst een liedje van hem. Ik vond ‘The River’ meteen een prachtige song. Later hoorde ik meer werk van Bruce, maar daar werd ik minder enthousiast van. Er is niets mis met zijn stem of zijn composities, maar die arrangementen pffff, wat een druk gedoe. Veel te veel instrumenten die allerlei partijtjes dwars door zo’n song heen friemelen. Ik werd er raar van, als ik er naar luisterde. Al jarenlang noem ik de zanger ADHD Bruce.
Maar van de partijen van zijn pianist van het eerste uur, Roy Bittan, ben ik altijd gecharmeerd geweest. Met zeer melodische, vaak in octaaf gespeelde, piano-riffs lijmt hij de zangregels aan elkaar. Een geheel eigen stijl, die ik meteen herkende toen ik het album ‘Bat Out Of Hell’ van Meatloaf voor het eerst hoorde. Ook op de derde LP van Dire Straits – Making Movies – is het duidelijk wie de toetsen beroerd.
Roy Bittan
Daarnaast werd ik nieuwsgierig naar de mythe Bruce Springsteen. Het leek altijd alsof ik de enige was die zo zijn bedenkingen had bij de zanger. Iedereen lijkt van hem te houden. Dat bleek ook nu wel weer, uit de run op de tickets voor een 74 jarige, die toch al geen jaren een hit meer heeft gehad. Vooral zijn live reputatie leek onaantastbaar.
En zo stond ik zaterdag 27 mei dus om 16:00 met mijn vriendin in de rij voor het Golden Circle vak G van de Johan Cruijff Arena. Naast onze rij was er nog een rij. Die fans hadden allemaal een cijfer op hun hand staan. Sommige van hen stonden daar al een paar dagen. Om de zoveel uur moesten ze zich melden. Als ze er dan niet waren, ging hun plek in de rij verloren. Zij mochten een half uur eerder naar binnen dan de rest.
Om 17:05 stonden wij achter hen, maar toch nog altijd vlak bij het podium.
De E Streetband is inmiddels behoorlijk uit de kluiten gewassen: Een drummer, een percussionist,
een bassist, 2 gitaristen, een pianist, een organist, een violist, 4x blazer, 4x achtergrond zang en dan Bruce zelf nog. Iedereen kwam met een stralende lach het podium op en die lach bleef daar gedurende het gehele concert. En dat was lang, heel lang. Dik 3 uren ging Springsteen er tegenaan.
Ik was van te voren bang geweest voor zijn lange moralistische preken, maar daar was geen sprake van. Tussen de meeste nummers klonk enkel een luid: “One Two Three Four”, en daar gingen ze weer. Met een indrukwekkende energie en enthousiasme brachten Bruce en band hun show.
Het geluid schommelde tussen acceptabel en afschuwelijk.
Het zou eigenlijk verboden moeten worden, concerten te geven in de Johan Cruijff Arena.In de toegift vond de geluidsman het nodig om de basgitaar en de basdrum schuifknop tegen z’n plafond te drukken, waardoor het niet om te harden werd. Alles stond al vibrerend op knappen, inclusief mijn trommelvliezen. ‘Born in the USA’ was al niet favoriet bij mij, maar deze oorverdovende uitvoering was afgrijselijk.
Gelukkig bracht de zaalmixer het laag daarna weer wat naar beneden, want een toegift bij Springsteen duurt 3 kwartier.
Een concert van Bruce Springsteen en zijn band is een mooie ervaring vol energie en opzwepende muziek. Vooral vooraan maak je echt deel uit van de show. Verder weg of op de tribune, kijk je letterlijk en figuurlijk afstandelijk naar een show. Als die tribune zich dan ook nog in de Amsterdam Arena bevind, kun je beter niet gaan. Je kijkt dan naar poppetjes in de verte of naar een videoscherm waarvan de beelden, vanwege de enorme galm, niet synchroon lopen met het monsterlijke geluid.
Mocht ik ooit nog weer naar de Arena gaan voor een concert, dan enkel weer voor een grootheid en alleen in het voorste vak!
