“ 30 Jaar geleden zag ik m alleen op vakantie in Spanje, 20 jaar geleden speciaal ervoor naar de Biesbosch, 2 jaar geleden nog zeldzaam in het Lauwersmeergebied en nu iedere dag een Cetti's Zanger! ”
Datum: 11 juni 2023
Als ik naar mijn muzieksmaak kijk, zou ik eigenlijk ieder jaar naar het Holland International Blues festival in het Drentse Grolloo moeten gaan.
Toch was de 6de editie in 2023 voor mij pas de eerste.
Op beide dagen zou ik met mijn vriendin en wat vrienden aanwezig zijn.
De eerste act begon al om 15:00, maar dan vonden wij het wel erg lang op de benen staan tot ‘s avonds laat. In de schaduw onder een boom op een camping in de buurt kregen we er toch iets van mee. Niet geheel onbelangrijk: het weer was fantastisch! Niet te warm en niet te koud.
Al gauw werd me duidelijk dat er voorafgaand aan de hoofdacts, voornamelijk bandjes speelden die van lange gitaarsolo’s houden. Nou ben ik zelf bepaald niet vies van stevig gitaarwerk, maar na de zoveelste blues solo van een kwartier, ben je totaal sufgepield!
Vooral de corpulente, pas 24 jarige zanger / gitarist Christone ‘Kingfish’ Ingram, overdreef wel heel erg. Hij is een geweldige zanger, die aan BB King doet denken. Ook zijn gitaarspel is niet mis, maar hij heeft in een uur tijd slechts 4 liedjes gespeeld, die voor het grootste gedeelte uit oeverloos lange solo’s bestonden.
Een paar jaar geleden zag ik The Teskey Brothers uit Australië al eens in Groningen optreden.
Zanger Josh Teskey heeft een fantastische ‘zwarte’ soulstem. Ik vond de band in Grolloo beter spelen dan in Groningen, maar het knelpunt lag ‘m wederom in de set opbouw: te veel slow songs volgden elkaar op. Je zag gaandeweg de aandacht van vooral het neutrale publiek verslappen. Als je publiek het tijdens je meest gevoelige songs over de uitslag van Sparta tegen Fc Twente gaat hebben, dan doe je iets fout.
Daarna was het op dag 1 wachten op mijn jeugdheld John Fogerty. Zijn voormalige band Creedence Clearwater Rivival was mijn eerste muzikale liefde.
Een editie eerder cancelde hij zijn optreden in Grolloo, omdat hij dacht dat het bij ons te gevaarlijk was. Dat Nederland niet in of vlakbij Oekraïne ligt, was hem ontgaan.
Ik zag hem twee keer eerder, één maal in de Heineken Music Hal in Amsterdam en later nogmaals op Bospop in Weert. Aan beide keren hield ik een beetje onbevredigend gevoel over.
In Amsterdam was Fogerty nog erg gefrustreerd over zijn verleden. Om van een doorlopend contract af te komen met zijn toenmalige manager Saul Zaentz, verkocht hij de rechten van zijn liedjes. Die frustratie liet John altijd duidelijk merken op het podium. Bovendien kan ik niet zo goed tegen dat opgeblazen Amerikaanse geneuzel. Alles wat hij zegt is zwaar over de top.
Op Bospop kwam Fogerty met zijn, toen nog erg jonge, zoontjes het podium op en daar zat niemand op te wachten.
In Grolloo waren alle frustraties uit het verleden weg, omdat de frontman, zanger, gitarist en componist van CCR vorig jaar zijn liedjes terug had kunnen kopen.
Aan dit feit werd zelfs een heuse ‘Celebrationstour’ gekoppeld! Ook de viering daarvan ging weer op z’n Amerikaans. Voor de show begon werden we op het scherm al getrakteerd op een mini docu, waarin John nog maar eens uitlegde, waarom hij al die jaren zo gefrustreerd was geweest.
Tijdens de show kreeg het publiek steeds na een paar nummers weer te horen hoe blij hij was met de herkregen rechten van zijn oude liedjes en er werd zelfs geproost met champagne.
Jahaaa, nu weten we het wel…
Maar op de één of andere manier verteerde ik het nu beter. Fogerty was vrolijk, met zijn 78 jaar nog zeer fit ogend en perste er zijn ene wereldhit na de andere uit. Liedjes van 3 minuten die door jong en oud werden meegezongen. Een verademing na al die ellenlange standaard bluessolo’s.
Hoofdact op dag 2 was de Amerikaanse zangeres Beth Hart.
Met zingende vrouwen heb ik nooit veel gehad. Waarschijnlijk omdat ik daar als man gevoelsmatig minder binding mee heb. Ik kan de zangstemmen van dames ook niet zo goed uit elkaar houden. Ze klinken mij al gauw hetzelfde in de oren, zeker in de hogere regionen.
Daarom vind ik zangeressen met een specifiek stemgeluid, als Amy Winehouse en Tina Turner wèl het beluisteren waard.
Van Beth Hart kende ik een paar songs en die vond ik niet verkeerd. Toch nam ik nooit de moeite om meer muziek van haar op te zoeken. Ik schaarde de Amerikaanse in de categorie met Janis Joplinachtige zangeressen: een hoop geschreeuw met een best wel mooie stem, maar te vermoeiend om lang naar te luisteren.
Al met al had ik niet zulke hoge verwachtingen van Beth Hart in Grolloo.
Maar zij toonde zich een waardige Amerikaanse artiest. Net als John Fogerty wist zij het publiek meteen in te pakken. Allereerst met verontschuldigingen voor haar schandalige absentie een jaar eerder. Ze cancelde haar show toen om wazige medische redenen, vlak voordat ze op zou moeten komen. Een dag later stond ze echter wel weer elders op het podium.
Hier in Grolloo trad Beth Hart aan met een drieman s’ formatie van drummer, gitarist en bassist.
Na een paar nummers wist ik het al: dit was de beste band die ik in tijden gehoord had. Ze begeleidden de flexibele stem van Hart op fantastische wijze. Je mistte helemaal niks aan arrangement en het geluid in de half open tent was prachtig transparant.
Wat een verademing na Springsteen in de galmbak Amsterdam Arena, twee weken eerder.
Van de songs die Beth Hart deze 2 uur durende show bracht, kende ik er maar enkele, maar ik vond ze allemaal mooi. De zangeres kan nagenoeg alles met haar stem en ze oogt en beweegt als een dertiger over het podium, terwijl ze toch al 51 is! Tijdens het vertolken van een paar gevoelige songs, werd ze erg emotioneel. Daar had ik zo mijn bedenkingen bij. Het effect ervan werkt namelijk erg sfeerverhogend in de zaal.
Het publiek heeft het gevoel, bij een zeer speciale gebeurtenis aanwezig te zijn. Ik geloof wel dat ze oprechte emoties voelt bij bepaalde teksten, maar denk toch: het blijft een Amerikaanse artieste. Tijdens de volgende show voltrekt zich zeer waarschijnlijk, exact hetzelfde. Op zich is daar niks mis mee!
Maar het meest genoot ik van de 3 muzikanten die Beth meebracht. Absolute wereldklasse die ik graag eens als begeleidingsband had gezien van één van mijn helden John Hiatt.
Haar toegift ‘I’d Rather Go Blind’ had van mij niet gehoeven. Deze cover van Etta James is geliefd bij Beth Hart aanhangers, maar ik heb deze, overigens prachtige song, al te vaak door andere artiesten vertolkt gehoord.
Beth Hart heeft mij blij verrast dit weekend en ik ben van plan zeker wat meer van haar te beluisteren.
Het bluesfestival in Grolloo is gezellig van opzet en er spelen leuke artiesten. Toch zou er nog wel wat verbeterd kunnen worden. Zo is het buitenterrein wat aan de kleine kant voor het aantal mensen en zijn er te weinig zit plekken. Het publiek gaat dan massaal op de grond zitten, waardoor de ruimtes nog kleiner worden. Algemeen zijn natuurlijk de lange rijen voor de muntverkoop en de toiletten.
Eveneens een blijvende ergernis bij zulke evenementen zijn voor mij de filmende mensen.
Sommigen staan complete liedjes met hun mobiel in de lucht, het zicht te blokkeren voor velen achter hen.
Maar de sfeer was het hele weekend zeer gemoedelijk, geen dronken jeugd in Grolloo.
Voor herhaling vatbaar!
